Ooit was scheurbuik iets waarover je enkel in geschiedenisboeken las, maar door toenemende economische ongelijkheid maakt het in welvarende landen een comeback. Waar de rijken spirulina, kombucha en boerenkoolsmoothies naar binnen slurpen, slaan de armen sinaasappels en broccoli over.
In verklaringen over de winst van de PVV en extreemrechts elders in Europa blijft een belangrijke emotie onderbelicht: schaamte. De PVV speelt slim in op de schaamte die mensen over hun leefomstandigheden voelen. Maar de ware veroorzakers van ongelijkheid zijn natuurlijk niet je Syrische buurman of asielzoekers in Ter Apel.
Het Britse armoedebeleid van de negentiende eeuw, dat Dickens aan den lijve ondervond, vormt de rode draad in zijn oeuvre, schrijft Lucy Wobma. Laten we zijn werk aangrijpen om na te denken over de omgang met armoede vandaag de dag.
Schaamte is meer dan alleen een symptoom van de wooncrisis. Het is een belangrijke verklaring voor het feit dat de belangen, zorgen en behoeften van de lagere sociale klassen door de hogere klassen genegeerd kunnen blijven, of zelfs belachelijk kunnen worden gemaakt. Dit betoogt Cody Hochstenbach in zijn nieuwe boek In schaamte kun je niet wonen.
