In de vroege ochtend van afgelopen zaterdag, onder een spervuur van raketten afgevuurd vanuit Gaza, braken tientallen leden van de Palestijnse militante groep Hamas uit de afgesloten Gazastrook. In een ongekende verrassingsaanval doorbraken ze de veiligheidsbarrières en stormden de nabijgelegen Israëlische steden binnen, waarbij ze honderden doden en anderen gijzelden.
Het was een grootscheepse operatie die door Hamas werd aangekondigd als ‘Al-Aqsa Storm.’ Saleh al-Arouri, een verbannen Hamasleider, zei dat de operatie een antwoord was ‘op de misdaden van de bezetting.’ Hamas riep alle Palestijnen op om zich aan te sluiten bij de strijd en verklaarde: ‘Vandaag herwint het volk zijn revolutie.’
Israël riep onmiddellijk de staat van oorlog uit en lanceerde luchtaanvallen op Gaza als vergelding, waarbij meer dan vierhonderd Palestijnen omkwamen, de meesten onder hen burgers. De Israëlische premier Benjamin Netanyahu beloofde ‘machtige wraak’ te nemen op de Palestijnen, noemde Gaza een ‘stad van het kwaad’ en beloofde het te veranderen in ‘steden van ruïnes.’ De Israëlische minister van Defensie, Yoav Gallant, heeft al een massale oproep van reservisten goedgekeurd.
De tragische taferelen die zich in Gaza en Israël afspelen herinneren ons er op huiveringwekkende wijze aan dat bezetting en onderdrukking een prijs hebben. Want de waarheid is dat – wanneer je twee miljoen mensen opsluit in een gebied van 365 vierkante kilometer, je ze onderwerpt aan een genadeloze belegering zonder einde in zicht, zonder in- of uitweg, terwijl drones en raketten dag en nacht overvliegen, met voortdurende bewaking en intimidatie, en je ze nauwelijks controle over hun dagelijkse leven toestaat – de verdrevenen uiteindelijk in opstand komen.
Het geweld kwam niet zonder provocaties, zoals de mainstream media het hebben afgeschilderd: het smeulde en groeide in elke hoek van het land.
Op de Westelijke Jordaanoever lijdt de Palestijnse stad Jenin nog steeds onder de destructie van een recente Israëlische aanval, die de plaats als een verwoeste spookstad achterliet. Het kleine stadje Huwara is nog niet hersteld van de dodelijke gruwelen die kolonisten hebben gepleegd op de inwoners.
Tot nu toe hebben Israëlische militairen dit jaar meer dan tweehonderd Palestijnen gedood op de Westelijke Jordaanoever.
Om het leven van de Palestijnen tot een hel te maken, zaaien hordes van kolonisten en extreem-rechtse bendes terreur en, gesteund en aangemoedigd door de ultranationalistische Israëlische regering, richten ze een ravage aan onder de Palestijnen, branden ze dorpen en huizen af en lynchen en doden ze ongestraft burgers.
In Jeruzalem hebben Israëlische soldaten en veiligheidstroepen de hordes van kolonisten hun gang laten gaan, Palestijnse families met geweld uit hun huizen gezet, om die vervolgens in te nemen. Tijdens de joodse feestdag Sukkot stormden kolonisten het Al-Aqsa moskeecomplex in Jeruzalem binnen, hielden provocerende tochten, intimideerden en sloegen mensen die hun geloof belijden en bespuwden Christenen.
De Palestijnen in Gaza kwijnen weg onder het beleg. Samengeperst in een smalle strook land die bekend staat als ‘s werelds grootste openluchtgevangenis, worden de Gazanen al bijna twee decennia onderworpen aan een wrede blokkade, aan Israëls herhaaldelijke luchtaanvallen en razzia’s, militaire operaties en collectieve straffen. De meerderheid van de twee miljoen inwoners van Gaza overleeft nog steeds in onleefbare omstandigheden in krappe vluchtelingenkampen. Voormalig legerleider Benny Gantz van de Israëlische defensiemacht (IDF) sprak, verwijzend naar de Israëlische invasie van Gaza in 2014, opzichtig over ‘Gaza terug naar het Stenen Tijdperk te bombarderen.’ De IDF beschrijft haar tactiek in Gaza als ‘grasmaaien’.
Al tientallen jaren eist Israël de onvoorwaardelijke overgave van zijn slachtoffers en weigert het elke vorm van verzet te accepteren. De boodschap is ondubbelzinnig: democratische tactieken zijn zinloos. Zelfs toen Palestijnen geweldloos verzet omarmden – stakingen, demonstraties, etc. – werden ze door Israël met bruut geweld beantwoord.
De ongebreidelde wreedheid van Israël in Gaza heeft een generatie Palestijnen voortgebracht die het geloof in geweldloos verzet heeft verloren.
De eerste intifada, een Palestijnse volksopstand die uitbrak in het vluchtelingenkamp Jabalya in Gaza in 1987, werd bruut neergeslagen door Israëlische troepen, waardoor Hamas en andere militante groeperingen ontstonden. In september 2000 werd Gaza het symbolische slagveld van de tweede intifada, toen de twaalfjarige Muhammad al-Dura in de armen van zijn vader werd doodgeschoten op een kruispunt bij het vluchtelingenkamp Bureij in Gaza. Meer dan vijfduizend Palestijnen werden gedood door Israël tijdens de eerste en tweede intifada.
In 2018, toen vluchtelingen uit Gaza de ‘Grote Mars van de Terugkeer’ organiseerden om de jaarlijkse herdenking van de Nakba (of ‘catastrofe’, de massale verplaatsing van Palestijnen bij de oprichting van Israël) te herdenken, reageerden de Israëlische strijdkrachten gedurende zes weken met het doden van meer dan 150 demonstranten en het verwonden van tienduizend anderen, waaronder kinderen en journalisten. Een rapport van de Verenigde Naties concludeerde later dat Israëlische soldaten en leiders misdaden tegen de menselijkheid begingen en opzettelijk met scherp schoten tegen burgers.
De ongebreidelde wreedheid van Israël in Gaza heeft een generatie Palestijnen voortgebracht die het geloof in geweldloos verzet heeft verloren. Daardoor is de laatste geweldsexplosie even tragisch als onvermijdelijk. De jonge Palestijnse mannen die dit weekend vanuit Gaza Israël binnen stormden, handelden uit wanhoop, omdat ze geen uitweg zagen voor het juk van de onderdrukking en de onmenselijkheid van de blokkade.
Ook de Westelijke Jordaanoever staat op ontploffen. Net als Gaza verkeert de Westelijke Jordaanoever als het ware in een staat van belegering, met ruim een half miljoen mensen die wonen in meer dan 140 neerzettingen die alleen voor joden zijn bestemd en die door Israël op Palestijns land en huizen zijn gebouwd. Ongeveer 3,5 miljoen Palestijnen wonen in afgescheiden kantons achter Israëls ‘apartheidsmuur’ en de nieuw aangelegde ‘Apartheidsweg’ – en in dorpen en steden die ingeklemd liggen tussen joodse nederzettingenblokken en een gesegregeerd wegennetwerk, veiligheidsbarrières en militaire installaties. Voor de Palestijnen die daar wonen, betekent apartheid niet alleen segregatie, maar ook de onmenselijkheid van het leven onder bezetting: de afranselingen, schietpartijen, moorden, lynchpartijen, uitgaansverboden, militaire controleposten, sloop van huizen, uitzettingen, deportaties, verdwijningen, het uittrekken en ontwortelen van bomen, massa-arrestaties, langdurige opsluitingen en opsluitingen zonder proces.
De voortdurende explosie van geweld is de lelijke realiteit van Israëlische apartheid, het hoogtepunt van tientallen jaren bezetting van een staatloos volk dat beroofd is van fundamentele mensenrechten en vrijheden. Tenzij de onderliggende oorzaken worden weggenomen – de belegering wordt opgeheven, het apartheidssysteem en de bezetting worden beëindigd – zal het geweld zowel Palestijnen als Israëli’s nog jarenlang op trieste wijze achtervolgen.
Seraj Assi is een Palestijnse schrijver die in Washington DC woont. Hij publiceerde de roman My Life As An Alien.
Vertaald door de redactie.
