Rond 19.00 uur kwamen we eindelijk aan in Gaza. Omdat er geen directe route is, moesten we eerst naar Caïro vliegen voordat we naar de grensovergang bij Rafah konden rijden. Ik was de tel kwijtgeraakt van het aantal Israëlische controleposten waar we doorheen reden – een dagelijkse realiteit voor Palestijnen die onder apartheid leven. We overnachtten in de haven bij de wijk Rimal in Gaza-Stad: vanuit mijn raam kon ik Israëlische patrouilleboten zien, die Palestijnse vissers tegenhielden om verder dan drie kilometer de zee op te varen.
‘s Ochtends maakten we de korte rit naar het vluchtelingenkamp Al-Shati. Al-Shati ligt aan de Middellandse Zeekust in het noorden van Gaza en wordt ook wel het ‘Beach Camp’ genoemd. Het kamp werd in 1948 opgericht en bood aanvankelijk onderdak aan circa 23.000 vluchtelingen die door de Nakba waren verdreven. Toen ik het kamp in 2013 bezocht, was dat aantal gegroeid tot 90.000 mensen, opeengepakt op een halve vierkante kilometer land.
In Beach Camp staat een basisschool. De school wordt geleid door toegewijde, hardwerkende leraren. De filosofie van hun school is dat ze een sfeer creëren voor ontdekken, muziek, theater en kunst. Sommige kinderen lieten me hun werk zien. Er waren tekeningen van vliegtuigen, hekken en bommen. Maar er waren ook andere tekeningen: van hun ouders, broers, zussen en vrienden.
Beach Camp werd op 9 en 12 oktober vorig jaar gebombardeerd. Vier moskeeën werden verwoest en minstens 15 mensen kwamen om. Op 22 juni werd het vluchtelingenkamp opnieuw gebombardeerd, waarbij 24 mensen omkwamen die bijeen gekomen waren om te bidden.
Ik weet niet of de basisschool nog overeind staat. Als ik het nieuws over de bombardementen op Gaza hoor, denk ik aan de kinderen die ik heb ontmoet en vraag ik me af of ze nog leven. In een rechtvaardige wereld zouden ze nu hun 18e verjaardagsfeestjes aan het plannen zijn, waren ze aan het leren zijn voor hun toetsen en zaten ze aan de eettafel met hun ouders te kibbelen. Maar onze wereld is niet rechtvaardig. Rouwen ze om dierbaren die ze ooit als kind zaten na te tekenen, of liggen ze samen met hun kinderdromen begraven onder het puin?
We waarschuwden onze politieke leiders dat verklaringen van bloeddorstigheid gevolgen zouden hebben voor de komende maanden, jaren en generaties.
Na de aanval van Hamas eisten velen van ons een onmiddellijk staakt-het-vuren om verder verlies van mensenlevens te voorkomen. We riepen op tot kalmte en de-escalatie in de nasleep van een onvoorstelbare gruweldaad. En we waarschuwden onze politieke leiders dat verklaringen van bloeddorstigheid gevolgen zouden hebben voor de komende maanden, jaren en generaties.
Een jaar later is het dodental in Gaza opgelopen tot boven de 41.000. Dat is exclusief de mensen die onder het puin bedolven liggen en de mensen die waarschijnlijk sterven door ondervoeding, verwondingen en infecties. Schattingen van de Lancet stellen dat het werkelijke aantal op 186.000 ligt. Dat betekent dat 1 op de 12 mensen in Gaza is uitgehongerd en afgeslacht in naam van zelfverdediging. Ieder van hen heeft een naam, een gezicht en een verhaal. In ongemarkeerde graven liggen kunstenaars wiens schilderijen we nooit zullen zien, schrijvers wiens boeken we nooit zullen lezen en leraren wiens lessen we nooit zullen leren.
We zouden gerechtigheid moeten eisen voor alle oorlogsmisdaden waarvan we het afgelopen jaar getuige zijn geweest. In plaats daarvan slacht Israël duizenden mensen af in Libanon omdat het ongestraft zijn gang kan gaan. Onze Britse regering heeft de oorlogsmachinerie gevoed en hun onverschilligheid voor mensenlevens brengt ons allemaal in gevaar. Dit alles was volledig te voorkomen geweest, als de politieke leiders maar de bereidheid hadden gehad om de universele toepassing van het internationaal recht te handhaven.
Zonder verdere de-escalatie ligt een onvoorstelbare gruwel in het verschiet. Maar nu we aan de vooravond van een grote regionale oorlog staan, moeten we degenen niet vergeten die in het kielzog van die oorlog al gestorven zijn. Vergeet niet wat ons is afgenomen, voor altijd. Vergeet de mensen in Gaza niet, waar de oorlog onverminderd doorgaat.
We blijven de straat opgaan omdat we weigeren de herinnering aan die Palestijnen te laten sterven. We blijven oproepen tot het stopzetten van alle wapenleveranties aan Israël. We blijven opkomen voor de enige weg naar een rechtvaardige en duurzame vrede: een einde aan de bezetting van Palestina. Na een jaar van genocide kunnen we ons afvragen waarom we de moeite nemen om door te gaan als onze eisen grotendeels aan dovemansoren zijn gericht zijn. Zolang er Palestijnen zijn die dromen van vrijheid, welke keuze hebben we dan?
Ik herinner me dat we op weg van Beach Camp naar huis langs een voedselteeltproject kwamen. Het project had 50 hectare van een voormalige Israëlische nederzetting gekocht. Alle gebouwen waren verwoest door degenen die inmiddels waren vertrokken en de Palestijnen hadden het puin veranderd in een coöperatieve boerderij. Binnenkort, zo werd me verteld, zouden er olijven en vruchten groeien. Ik geef de hoop nooit op dat deze olijven en vruchten tot wasdom zullen komen – in een vrij en onafhankelijk Palestina.
Jeremy Corbyn is onafhankelijk parlementslid van het Britse Lagerhuis.
Vertaling: Tina Hoenderdos
